گل، گلاب آورده و عالَم میانِ گل؛ گم است            اولِ مـاهِ رجـب میلادِ مـاهِ پـنـجم است

تا قیامت خط به خطّ ِعلم، با آن گستره            در میانِ فقه و عرفانِ احادیثَش گم است

از کلامش هست جاری دم به‌دم آبِ حیات            جرعه‌جرعه از همین آبِ گوارا در خُم است

هست نامش باقر و هر کس که شاگردش نشد            تا ابد مثل کلافی کـاملا سردرگم است

لایه لایه علم را با معرفت از هم شکافت            موشکافی کرده دین را و امام ِمردم است

شکرِ حق که شعبه‌ای از حوزهٔ علمیه‌اش            در میانِ خاک ایران و در آغوشِ قم است

مادرش زهراست پس خیرِکثیرش تا ابد            شامل حالِ تـمام ِخـوشه‌هایِ گندم است

یادگار کربلا سنگ صبور است و هنوز            رازدارِ دردِ دل‌هـایِ رقـیه خـانم است

بی‌مزار است و به همراهِ پدر کنجِ بقیع            داغدارِ کوچه و ضربِ غلاف و هیزم است!